Reżyseria, muzyka i scenariusz: Paweł Passini
Występują: Tomasz Rodowicz, Iga Załęczna, Katarzyna Tadeusz, Zenon Pies
Zdjęcia: Marcin Polak
Premiera: 30 stycznia 2007, Akademicki Ośrodek Inicjatyw Artystycznych w Łodzi
Obecność i recepcja pracy Tadeusza Kantora w Polsce dotyczy niemal wyłącznie jego prac plastycznych i spektakli. Trzeba jednak pamiętać, że Kantor stworzył niezwykle bogaty i ciekawy kosmos tekstów. Fascynująca jest ich warstwa literacka. Dzięki autotematyzmowi, bezwzględnym wiwisekcjom, jakich dokonuje Kantor i przede wszystkim niezwykłej uczciwości, z jaką są przeprowadzane, obcujemy z niepowtarzalnym świadectwem procesu twórczego samego w sobie: z jego dynamiką, manowcami, zmaganiem się, klęską i świetnością. Z tego kosmosu reżyser Paweł Passini wybrał zjawisko śmierci, a właściwie sfery śmierci – jak to nazywa Kantor – i jej nieoczekiwanego sąsiedztwa, jakim jest dzieciństwo. To ostatnie rozumiane jest nie tylko jako czas historyczny, element przeszłości, ale również, a może przede wszystkim jako kondycja ludzka – afirmatywny i naiwny stosunek do świata, obcowanie z wyobrażonym na równi z rzeczywistym, swobodna i nieograniczona kreacja, a także incydenty wymykania się jej tworów spod kontroli. Sferę dzieciństwa w spektaklu stanowić będą inspiracje twórczością Brunona Schulza. W tym zestawieniu uderza niezwykła zbieżność metaforyki i pól zainteresowań obu artystów. Dzieciństwo usytuowane w świecie schulzowskich opowiadań, staje się upragnioną arkadią, złotym wiekiem – do którego nieustannie odwołuje się Kantor.
